Kobiety. Można być jedną, która umyka w śmierć. Można być drugą, która wybierze głębokie przeżywanie biografii literackich i w nich się zanurzy, oddalając się coraz bardziej od realnego życia, które i tak ją dopadnie. I tak o sobie przypomni. Najboleśniej. Śmiercią istoty, którą opuściła. Istoty, w której egzystencji odmówiła uczestnictwa. Śmiercią dla kobiety najbardziej dotkliwą. Śmiercią, która krzyczy: „za późno”.
I można być trzecią, która spaja świat literacki z realnym. Jest równie fikcyjna jak rzeczywista. Śni się rękom, które o niej opowiadają i śni się samej sobie. Tak głęboko przenika życie innych, że nie starcza już miejsca dla niej samej. Zdaje się odbiciem w lustrze, w oczach przechodniów, w myślach tych, którym jest bliska.
Ta trzecia spaja światy. Jest klamrą łączącą pierwszą i drugą.

Trzy kobiety. Trzy pęknięte biografie. Trzy cieniste godziny, które nie mają szansy rozświetlić się, zapachnieć szczęściem, pełnią, zachwytem, trwaniem.

Godziny rozpaczy. Godziny tęsknoty. Godziny samotności.