Nie znając biografii autorki, czytelnik gotów nabrać głębokiego przekonania, że oto ma do czynienia z wynurzeniami dziewczyny pełnej optymizmu, zorientowanej na sukces, pozbawionej kompleksów – takiej w sam raz na dzisiejsze czasy, wręcz zbyt aktywnej jak na spokojne lata 50-60. Każdy niemal list jest świadectwem jakiegoś triumfu – a to uczelnianego, a to literackiego, a to towarzyskiego. Gdyby policzyć wspominane w listach do domu publikacje jej utworów w prasie, okazałoby się, że pewnie niejeden szacowny i uznany literat ma ich na koncie nie więcej niż ta wówczas dwudziestoparoletnia pisarka. Nawet pisząc o rozmaitych życiowych niedogodnościach – szkaradnej angielskiej pogodzie, przeziębieniach, kiepskich warunkach mieszkaniowych – nie traci tej nuty optymizmu. Dopiero dwa czy trzy ostatnie listy, powstałe już w okresie separacji i rozwodu, tchną odrobiną smutku – ale gdzież im do dramatyzmu zwierzeń tylu innych porzuconych i oszukanych żon...