Gita została skomponowana prawdopodobnie między III a II w. p.n.e., stanowi niewielką część epickiego poematu - Mahabharaty. Uważana za świętą księgę hinduizmu, szczególnie ważna dla wisznuizmu. Bhagawadgita przez większość hindusów jest uważana za pismo święte, najbardziej reprezentatywne dla ich religii i filozofii.

Utwór jest skomponowany w formie dialogu filozoficznego. Treścią "Bhagawadgity" jest rozmowa między królem Ardźuną a woźnicą jego rydwanu, wodzem plemienia Jadawów, w którego wcielił się Bóg Kryszna. Całość podzielona jest na osiemnaście pieśni/lekcji, w których w relacji Mistrz-Uczeń Kryszna przedstawia swoją filozofię. Zwieńczeniem tego wykładu jest epifania Kryszny jako Boga Najwyższego.