„Rzecz o mych smutnych dziwkach” to zapiski dziewięćdziesięcioletniego dziennikarza i krytyka muzycznego, w którym wraz z witaniem kolejnych lat i przybliżaniem się do śmierci rodzi się potrzeba przeżycia czegoś dotąd mu nieznanego. W tym celu nie skacze na banji ani ze spadochronem, nie uczy się nurkowania lub nie wyrusza w świat balonem jak jest to współcześnie modne. Mężczyzna ów sięga po to, co zdawałoby się najprostsze, a zarazem najbardziej pierwotne – dzwoni do zaprzyjaźnionej bajzelmamy i prosi o zaaranżowanie nocy z dziewicą.