Na zbiór Czerwona róża, biała róża składa się siedem opowiadań o ludziach, którzy próbują się zmierzyć z otaczającą ich rzeczywistością, ale spętani konwenansami nie są w stanie z nią wygrać. Działają przeważnie z pragmatycznych pobudek - aby uniknąć upadku, zapewnić sobie awans społeczny albo środki do życia. Poszukują też prawdziwych uczuć. Próby wyrwania się z narzuconej egzystencji często kończą się jednak fiaskiem. Zhenbao odrzuca uczucie w imię przykładnej kariery. Dunfeng i Raozheng, oboje po nieudanych małżeństwach, odkrywają miłość i przywiązanie, mimo braku młodzieńczej namiętności. Liusu i Liuyuan pobierają się, zmuszeni do tego wojennymi okolicznościami. A Xiao i jej mężowi bieda uniemożliwia normalne życie rodzinne. Chang tworzy poetycki obraz chińskich obyczajów i rytuałów, zderzając go z nadchodzącą nowoczesnością. Przedstawiając teatr codzienności Szanghaju i Hongkongu lat czterdziestych, pokazuje maski, które ludzie muszą nakładać, by grać swoje role.