Człowiek z marmuru
Opowieść o przodowniku pracy z lat pięćdziesiątych XX wieku i reżyserce telewizyjnej idącej po latach jego śladami.

Młoda studentka szkoły filmowej Agnieszka (Krystyna Janda) realizuje swój film dyplomowy o przodowniku pracy Mateuszu Birkucie (Jerzy Radziwiłowicz), murarzu z Nowej Huty. Agnieszka szukając prawdy o jego życiu, odnajduje gorzką prawdę o trudnych dla naszego narodu latach 50. Podróżując razem z ekipą filmową wysłużonym Roburem Agnieszka odkrywa coraz to nowe kulisy wydarzeń oraz dociera do ludzi, którzy znali Mateusza Birkuta. Od reżysera Jerzego Burskiego (Tadeusz Łomnicki) Agnieszka dowiaduje się o kulisach powstania filmu dokumentalnego Oni budują nasze szczęście. Od Michalaka dowiaduje się o incydencie z gorącą cegłą. Wreszcie trafia do Zakopanego, do żony Birkuta Hanki Tomczyk. Rozmawia z Witkiem, dyrektorem Huty Katowice, a nawet z inżynierem Moniakiem, zastępcą Witka na budowie Huty Katowice. Trafia nawet do Jodły (Wiesław Wójcik) byłego sekretarza partyjnego. Jednak nikt nie wie, co tak naprawdę stało się z Birkutem. Agnieszce udaje się jednak znaleźć kogoś innego – jego syna, Maćka Tomczyka przed bramą Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Maciek informuje Agnieszkę, że jego ojciec nie żyje. W ostatniej scenie Agnieszka i Maciek Tomczyk idą razem długim korytarzem w gmachu warszawskiej telewizji.

Człowiek z żelaza
Człowiek z żelaza – polski dramat filmowy z roku 1981 w reżyserii Andrzeja Wajdy, na podstawie scenariusza Aleksandra Ścibora-Rylskiego. Jest on kontynuacją wątków z filmu Człowiek z marmuru tego samego reżysera. Akcja dzieła Wajdy toczy się w roku 1980 podczas wydarzeń sierpniowych, a jego bohaterem jest dziennikarz Winkel, który dostaje zadanie zrobienia reportażu kompromitującego robotnika i aktywnego działacza komitetu strajkowego, Macieja Tomczyka. Podczas swej pracy Winkel dowiaduje się o przeszłości Tomczyka oraz o jego ojcu, Mateuszu Birkucie (bohaterze Człowieka z marmuru).

Człowiek z żelaza, w którym wystąpili między innymi Jerzy Radziwiłowicz, Marian Opania i Krystyna Janda, był realizowany przez ekipę filmową Wajdy w pośpiechu. Celem reżysera było uchwycenie świeżych jeszcze wydarzeń sierpniowych i genezy powstania „Solidarności”. Entuzjastyczne przyjęcie filmu przez krytyków na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, podyktowane zatarciem dystansu czasowego między wydarzeniami historycznymi a produkcją filmową, skutkowało przyznaniem mu pierwszej w historii polskiej kinematografii Złotej Palmy.